نقد و بررسی تفاوت شرایط عمومی پیمان ایران با شرایط قراردادهای بین‌المللی

دعاوی تأخیرات بخش غیرقابل‌اجتنابی از فرایند ساخت محسوب می‌شوند. کارفرمایان در پی بهره‌برداری به‌موقع از پروژه‌های ساخت هستند تا انتفاع‌شان از سرمایه‌گذاری انجام‌شده به تعویق نیافتد، از طرفی پیمانکاران نیز پیشنهاد قیمت خود را با فرض تکمیل کارها در دوره‌ی معینی از زمان ارائه می‌کنند و اگر این دوره‌ی زمانی طولانی‌تر شود، هزینه‌های آن‌ها نیز افزایش می‌یابد. اما با توجه به ماهیت پروژه‌های ساخت و مواجهه با رویدادها و شرایط غیرقابل‌پیش‌بینی و یا قصور عوامل ساخت، پروژه‌ها با تأخیرات روبه‌رو می‌شوند؛ لذا با توجه به اهمیت زمان و هزینه برای هریک از طرفین، طرح ادعاهای مالی برای جبران خسارت‌ها قابل‌انتظار است. هدف کلی این نوشتار، بحث و مقایسه‌ی مفاد جبران خسارت ناشی از تأخیرات در شرایط عمومی پیمان و شرایط قراردادهای بین‌المللی (J‌C‌T پانویس{j‌o‌i‌n‌t c‌o‌n‌t‌r‌a‌c‌t‌s t‌r‌i‌b‌u‌n‌a‌l (J‌C‌T)}، I‌C‌E پانویس{i‌n‌s‌t‌i‌t‌u‌t‌i‌o‌n o‌f c‌i‌v‌i‌l e‌n‌g‌i‌n‌e‌e‌r‌i‌n‌g (I‌C‌E)}و فیدیک) است. این نوشتار به‌طورخاص به کاستی‌های شرایط عمومی پیمان از دیدگاه جبران خسارت ناشی از تأخیرات می‌پردازد.